Cando o 13 de maio de 2003, na Electronic Entertainment Expo foi presentada oficialmente a PSP, díxenme a min mesmo, " que gozada, ten que ser miña, pero canto tardará en chegar ó noso país?" . O 12 de decembro de 2004 (máis dun ano dende o seu lanzamento ), sae ó mercado do Xapón, e díxenme " canto tarda, ten que ser miña". O 24 de marzo de 2005, seis días despois do meu cumple, e case dous anos da súa presentación), ponse á venda en Norteamérica, e díxenme "sigue sendo unha gozada, e ten que ser miña". O 1 de setembro do 2005, (dous anos e 9 meses despois do seu lanzamento) sae por fin para Europa, Australia e Nova Zelanda, e díxenme "uff, que cara, xa non é miña". Dous anos despois, en setembro de 2007, a PSP sofre unha revisión, sendo un 19% máis delgada e un 33% máis lixeira, e chamouse PSP Slim.
Despois deste pequeno resume da miña historia ca PSP, vou ir ó asunto, e de por qué o título deste post.
Corría o ano 2008, concretamente, 11 de outubro ( 5 anos e medio despois da súa presentación). Eu era feliz, sin acordarme da miña pequena relación ca PSP, cando, con motivo dunha feliz comida familiar, a pantasma da PSP volveu. O meu cuñado, sí, ese, que tan contento anda por Vilaxoán, levou a esa feliz comida familiar, unha PSP. E o pior de todo, deixouna nas miñas manssssssssssss.............
13 de outubro de 2008.
2 comentarios:
Viciosooooooooooooo!
Ufffff, non vexas. É superior a mín, hehehehehehe
Publicar un comentario